Aristoteles'in evreninden bahsetmiştik; Hareketsiz bir dünya ve güneş, ay, gezegen ve yıldızların dünyanın etrafında dairesel yörüngelerde hareket ettiklerini, dünyanın evrenin merkezinde bulunduğu fikrini savunuyordu.
MS ikinci yüzyıla geldiğimizde Ptolemaios tarafından bu fikir geliştirildi. Ptolemaios'a göre merkezde dünya yer alıyordu ve onun etrafında sekiz kubbe vardı. Bu sekiz kubbe; ay, güneş, yıldızlar ve bilinen beş gezen (Venüs, Mars, Jupiter, Satürn) olarak tanımlanıyordu.
Her gezegen, kendi kubbesine bağlı olarak çemberler çizerek hareket ediyordu. Şekilden de görüldüğü üzere en dış taraftaki kubbe sabit yıldızlardan oluşuyordu, sabit yıldızlar gök yüzünde birlikte dönüyorlardı.
Yörüngeler daire olarak tanımlanmış ve bu yüzden her zaman gezegenler, merkezde bulunan yere eşit uzaklıkta dolanmasını zorunlu kılıyordu. Ay ve Güneş'in yaklaşıp, uzaklaşması ve hız farklılarını açıklaması bu modele göre açıklamak olanaksızdı. Bunu açıklamak için Ptolemaios Yer'i daire olan yörüngenin biraz dışına almıştı.
Kilise bu modele karşı çıkmadı çünkü, en dıştaki kubbeden sonra cennet-cehennem orada olabilirdi, bunu çürüten bir tez ortada yoktu, kutsal kitap ile ters düşen bir söz konusu yoktu. Ptolemaios'un bu evren modeli genel bir kabul görmüştü.
Kaynak:
Bilim Teknik Dergisi, ''Tarih Boyunca Geliştirilmiş Evren Modelleri-1'', Ocak 2011
Stephen Hawking - Zamanın Kısa Tarihi
